Nieuws
Trapondersteuning
Friday 10 August, 2007
Het zat er al een poosje aan te komen. Ik vernam het. Het ging niet meer zo goed. Veel inspanning, weinig resultaat. Je denkt: er komen wel betere tijden, want je wilt er niet naar toe. Nog een tijdje wachten, en ja een lichtpuntje. Maar deze wind in de rug was maar van korte duur. De tegenwind was terug en boorde de ontstane hoop weer de grond in.Toch maar ondersteuning dan ……? Dat past niet in mijn denken. Altijd alles op eigen kracht gedaan en alleen in hoogste nood hulp van een ander vragen. Maar nu was het zover. Ik moest ondersteuning. Wat een teleurstelling. De familie had er al wat langer op aangedrongen, maar ik wilde er niets van horen, totdat…..
De cardioloog bekeek de resultaten van het onderzoek en constateerde dat er boezemfibrillaties waren geweest. Vermoedelijk tengevolge van bovenmatige inspanning. Niet gevaarlijk, maar wel vervelend, aldus de specialist. Want de door mij gesignaleerde klachten waren ontstaan na een inspannende fietstocht. In het parcours zal een flink stuk “vals plat”. Een langzaam omhoog lopende weg, terwijl je de indruk hebt dat de weg naar beneden gaat. Je merkt dat het pijn gaat doen. In je benen, in je buik, in je longen. Toch maar niet opgeven, totdat je letterlijk van je fiets valt.“Je moet je wel blijven bewegen, maar dan met niet teveel inspanning”, aldus de cardioloog. “Waarom neem je geen elektrisch ondersteunde fiets” was haar vraag. “Je moet meetrappen, anders kom je niet vooruit, maar je kunt de mate van inspanning regelen”Ik wist het wel, want ik had al eens op zo’n fiets gezeten. Toen had ik het idee nog weggewuifd met de gedachte: “Daar ben ik nog niet aan toe”.
Thuisgekomen en nog wat nagepraat. Vrouw heel duidelijk: “Eerstdaags gaan we naar een fietsenboer en kijken wat er voor jou is”. Nog wat protesten mijnerzijds. Maar ik verneem wel dat het nodig is, wil ik mijn vroegere passie weer met plezier willen beoefenen.Een paar dagen later gaan we samen op de fiets een rit maken. We komen langs een fietsenmaker in een naburige dorp. “Even kijken”, zegt mijn betere en verstandigere helft. Akkoord, kijken kan geen kwaad. Er is nog steeds geestelijke weerstand. Binnen gekomen staan er een aantal elektrisch ondersteunde fietsen. De één wat mooier ogend dan de ander. De eigenaar van de zaak komt vragen of hij ons van dienst kan zijn. Ik zeg dat we wat rondkijken naar fietsen. Vrouwlief zegt dat het in het bijzonder naar fietsen met ondersteuning is. De man wijst op een damesfiets van het merk Sparta. Hij vertelt dat het een goede fiets is en dat hij er zelfs een exemplaar heeft staan om een paar dagen te proberen. “Dat hoeft niet”, zeg ik, “ik heb al eens zo’n fiets geprobeerd. Maar hebt u ook herenfietsen hiervan staan?’ Het antwoord is ontkennend. Want, zegt hij, die worden haast niet verkocht. De meeste mannen die een dergelijke fiets kopen, willen een lage instap, omdat de beenzwaai niet zo best meer gaat. Bovendien is een herenfiets bij 2e handsverkoop ook haast niet te slijten. Dat valt dus tegen. Maar ik zie mij nog niet op een damesfiets, ijdel als ik ben.
We fietsen verder en het gaat nog steeds goed. Zie je wel, ik heb nog niet zo’n fiets nodig, maak ik mij zelf en mijn vrouw wijs. Totdat de afstand en de tegenwind mij parten gaan spelen. We komen bij een andere fietsenhandelaar, waar ik de huidige hybride fiets heb gekocht. We stappen binnen en praten nog eens. Ik vraag een bod op mijn huidige fiets. Dat valt niet tegen. Er wordt dan wel uitgegaan van het duurste type herenfiets met 7 versnellingen en extra veel vermogen. “Ik wil er een nachtje over slapen”, zeg ik, maar thuis gekomen staat mijn besluit vast. De fiets wordt de volgende dag besteld en een dikke week later, dankzij de inspanningen van de leverancier, afgeleverd. Net op tijd voor een weekje Noordzeekust. De nieuwe aanschaf kan gelijk geprobeerd worden.
En wat een openbaring. De fiets voldoet aan de verwachtingen. Uiterlijk lijkt het een normale fiets. De ondersteuning wordt maar mondjesmaat gebruikt. Wat ik zelf kan trappen, dat trap ik, maar bij de duinhellingen toch maar even inschakelen en klik … daar trap ik simpel omhoog. Ook bij wat tegenwind wordt hij ingeschakeld. Mijn vrouw vindt dat ik toch wel wat te hard ga…. Soms. In deze eerste week fietsen we totaal 200 kilometer in 5 dagen. Een ongekende weelde sinds lange tijd. De vooroordelen zijn weg. Ik ben overstag en we beleven samen, maar ook wel alleen, weer veel plezier aan het FIETSEN. Dankzij de af en toe ingeschakelde elektrische ondersteuning. Na 2 jaar heb ik, al dan niet ondersteund door accu, nu al meer dan 5000 km gefietst.
Deze column is van H. Wiegman.