Logo Fietsen123

Nieuws

Met de kinderen op de fiets door Barcelona

Saturday 13 December, 2008

Bram (14) en Dries (12) willen al een tijdje naar Barcelona. Vanwege het voetbalteam. Ik wil graag mee. Vanwege Gaudí, Miró, het klimaat en de zee. Daarnaast zijn we ook liever lui dan moe. 'Misschien kunnen we ook eens gaan fietsen', had ik in het vliegtuig geopperd. Rondslenteren in een stad houden we nooit lang vol. Bovendien is de belangstelling van de kinderen voor architectuur beperkt houdbaar. Waarom zouden we dan eens niet gaan fietsen? 'Eens' is uiteindelijk een fulltimebezigheid geworden. Onze drie dagen Barcelona hebben zich integraal afgespeeld op de fiets, behalve het zwemmen dan. Aldus schrijft Bart Dobbelaere in het Nieuwsblad. We citeren.  BrusselBrussel probeert het ook natuurlijk. Her en der kun je witte fietsen huren die je daarna even her en der terugzet. Het initiatief in onze hoofdstad is nog geen onverdeeld succes. Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste kan Brussel nog flink wat fietspaden gebruiken voor ik er met een veilig gevoel de kinderen loslaat. Ten tweede moet je in Brussel flink bergop kunnen rijden. Pure ontspanning is het niet.

BarcelonaBarcelona is anders. De stad is in sneltreinvaart een fietsparadijs geworden. Er ligt zowat 120 km fietspad en daarmee is de honger nog niet gestild. De witte fietsen van Brussel zijn hier rood en heten Bicing. Twee maanden na de lancering in de lente van 2007 had de stad al 30.000 geïnteresseerden en 3.000 fietsen. Sindsdien is het aantal versneld gestegen. De Catalaanse hoofdstad moedigt het fietsen aan. Er lopen promotiecampagnes op het web, in folders, op affiches. Een Barcelonese versie van 'De week van de fiets' is ook al gelanceerd. De gemiddelde snelheid van een wagen in Barcelona is 20 km/u, zo meldt een van de folders. Een fietser rijdt niet veel trager.

Prachtige boulevardEen en ander betekent niet dat de Catalanen meteen voor dat fietsen gewonnen waren. Fietsen had zijn imago niet mee: het was iets voor kinderen of voor wereldvreemde gezondheidsfreaks. Naar verluidt hebben vooral de geïmporteerde Erasmusstudenten de Barcelonezen over hun fietsangsten geholpen. Ook de aanleg van de prachtige boulevard langs de zee heeft de fietsers overtuigd.

Niet voor toeristenMaar terug naar onze toeristische uitstap. Want de rode Bicing waarover ik net zo lyrisch was, zijn niet voor toeristen bedoeld. Voor ons zijn er genoeg andere fietsverhuurcentra. Zelfs onder in de Mirador van Christoffel Colombus, aan het begin van de beroemde Rambla, kun je fietsen huren. Voor een halve dag, voor een hele dag of zelfs voor tien uur - vrij op te nemen, dus niet noodzakelijk aan één stuk door. Dit is hoe wij het deden.

Dag 1 | Meteen naar de kernIn Parijs vertrokken we aan de Eiffeltoren met een 'amai!'. In Londen begonnen we aan de Big Ben met een 'cool!'. Barcelona startte voor ons op de Rambla met 'caramba!'. Natuurlijk heeft de Rambla niet hetzelfde effect op kinderen als grote Eiffel of grote Ben, maar het is ook voor hen een heerlijke straat om rond te wandelen. Hier kun je tenminste op de foto met een stervoetballer van Barça, een paardmens of een ander levend standbeeld. Hier maken ze karikaturen voor 10 euro en - het blijft een spektakel - hier verkopen ze alle levende wezens onder de vijftig centimeter: vissen, schildpadden, konijnen, bontgekleurde vogels...

De zeeBeneden aan de Rambla staat Colombus en onder in zijn mirador stonden dus de fietsen. Eerste bestemming? De kust. De zee. Barceloneta is niet het grootste strand, het heeft ook niet het fijnste zand en het is helemaal fake, want aangelegd. Maar het ligt zo heerlijk dichtbij de stad dat je met de fiets geen vijf minuten hoeft te rijden langs het water. Op het strand staan overal douches waar je je fris kunt afspoelen na het zwemmen of gewoon even kunt afkoelen. Voor wie er wil blijven tot de avond valt, is het allemaal prima geregeld. Eetgelegenheden zijn er genoeg en alle bieden ze paella aan, ongetwijfeld van wisselende kwaliteit.

Dag 2 | Een vader moet zijn kinderen inwijden in de hoofdletter Cultuur. Sporadisch.In Barcelona is dat makkelijk zat. We fietsten dus vrolijk naar de Sagrada Familia met het gewenste effect. De onafgewerkte kathedraal blijft vanuit elke hoek indrukwekkend. Kindvriendelijk ook, want Gaudí's ontwerp is veel speelser dan alle gotiek uit Noord-Frankrijk samengeteld. Het aanschuiven om de torens te bezichtigen vergt misschien enige kalmte, maar het loont. Het uitzicht is spectaculair, niet enkel op Barcelona (daarvoor kun je tal van torens bestijgen in de Catalaanse hoofdstad), maar op de Sagrada Familia zelf. Tenslotte is het kunstwerk nu nog een werf en het beste uitzicht op het binnenwerk, krijg je van bovenuit.

Nergens rechte muurEen overdosis schaadt natuurlijk, maar Gaudí verdient verscheidene bezoeken. Ook Casa Milà/La Pedrera moest eraan geloven. Toegegeven ik maakte de fout door hardop uit de gids voor te lezen dat er nergens een rechte muur staat in het gebouw, waardoor de kinderen hun aandacht vooral ging naar muren die zij toch als 'recht' konden bestempelen. Maar eens op het dak, moesten ze zich onderwerpen aan de speelsheid van Gaudí. En het panorama was alweer geweldig. Een stuk verderop ligt Park Güell, bij mooi weer - en is het dat niet altijd in Barcelona? - een verplichte stop, al was het maar voor een picknick.

Rechte stratenWat Barcelona zo veilig maakt voor fietsers, zijn niet zozeer de fietspaden, wel de vele rechte straten met aan elk kruispunt verkeerslichten. Automobilisten zullen allicht rotondes verkiezen, voor (kleine) kinderen op de fiets zijn verkeerslichten een pak veiliger. Bovendien weet de autorijdende Barcelonees nu wel dat er fietsers bestaan en went hij eraan: de kans dat een wagen aan een kruispunt plots en zonder kijken rechtsaf slaat, wordt elke dag kleiner. Na de middag - en op algemeen verzoek - reden we weer naar de kust. Er is een bovengrens aan hoeveel architectuur een jong mens kan slikken.

Dag 3 | Barça is meer dan een voetbalploeg Mès que un club. Overal in Barcelona krijg je de slogan te lezen. Barça is meer dan een club. Barça is bijvoorbeeld een geldmachine, al wil de slogan vooral iets anders duidelijk maken: Barça is Catalaanse fierheid en samenhorigheid, Barça is een sociaal netwerk. Voor ons, toeristen, is het natuurlijk wel in de eerste plaats een roemrijke voetbalclub. De voormalige thuisbasis van Cruijff, Maradonna, Figo, Ronaldo, Ronaldinho en, nu, van Messi en Eto'o spreekt tot de verbeelding. Goed geregeld is het bezoek aan Camp Nou in elk geval. Gidsen zijn er niet, maar het parcours is netjes uitgestippeld en leg je af op eigen tempo. Het leidt langs de bezoekerskleedkamer, de persruimte, het veld ('niet betreden!') en het museum. Je kunt er poseren naast een bordkartonnen versie van Messi of met een mooie replica van de Champions League-beker. Alleen jammer dat de kleedkamer van de thuisploeg gesloten blijft.

Zien trainenAls extraatje wilden we de spelers zelf zien trainen. Dat kon pas 's avonds, maar het loont zeker de moeite, al is het wat dringen tussen tientallen andere fans. Maar eerst, om ook onze eigen conditie aan te scherpen, hebben we de Montjuïc beklommen. Niet dat de stadsfietsjes daar echt voor uitgerust zijn, de klim is nijdig, maar gelukkig niet zo heel lang. Boven kun je het olympisch stadion van 1992 bezoeken of het Poble Espanyol, een verzameling gekopieerde typisch Spaanse gebouwen met tal van bars en restaurants. Wij hielden het bij de vrolijke kunst in de Fundació Joan Miró - wat mij betreft een must voor iedereen die Barcelona bezoekt. De collectie omvat meer dan 10.000 schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerken en wandtapijten van de Catalaanse kunstenaar. De patio en het dakterras maken van het museum haast een aangename villa om in rond te wandelen en te verpozen.

KortWaarna we de bergaf reden en in geen tijd weer aan het strand stonden en konden nadenken over al het fraais dat we niet gezien hadden, want drie dagen is echt wel kort.