Nieuws
Gehavend, maar geestelijk ongebroken na overval
Friday 5 September, 2008
Echtpaar Paul (54) en Wilma (52) van Munster uit Waalre is weer thuis na het drama bij Rome. Openhartig vertellen ze over de gewelddadige overval door twee Roemeense herders. Yolanda de Koster doet verslag in het Eindhovens dagblad. We citeren. Geen zin in sensatieverhalenNog geen etmaal na hun terugkeer uit Rome zitten Paul en Wilma van Munster gehavend, maar ongebroken op de bank. Niet thuis, in Waalre, maar bij één van Wilma's broers, bij wie ze op advies een nachtje zijn ondergedoken. Ze maken alleen voor deze krant en het tv-programma Een Vandaag een uitzondering om te praten over de gewelddadige overval die ze, tijdens hun vakantie in Italië, ternauwernood overleefden. Ze hebben geen zin in sensatieverhalen. Ze geloven nog steeds in de goedheid van de mens.
Wrange souvenirsBeiden zitten met een pols in het gips. Wilma, die door de overvallers werd verkracht, heeft problemen aan haar kaak. Ze is de komende maand aangewezen op vloeibaar voedsel. Net als Paul, die moeizaam praat omdat zijn kaken letterlijk op elkaar geschroefd zitten. Zijn gezicht is gehavend van alle klappen. Wrange souvenirs van hun fietstocht naar Rome, die zo naar wens verliep, tot de vreselijke nacht van 22 op 23 augustus.
Drie schaapherdersZe hadden hun tentje opgezet op een groen plekje bij een verlaten boerderij in de buurt van Rome. Drie schaapsherders die met hun kudde langskwamen, vonden het best dat ze daar overnachtten. Maar rond middernacht stonden twee van de drie herders – Roemeense mannen – stomdronken te tieren voor de tent. Paul: "Ze schreeuwden om geld, sieraden, goud en seks." De Roemenen – 'een jong fel menneke en een beer van een vent' – gingen als beesten te keer. Met stokken met spijkers sloegen ze in op Paul en Wilma. Met blote handen braken de overvallers de pols van Paul. Die van Wilma raakte zwaar gekneusd. Wilma brak door de slagen haar kaken op verschillende plekken en verloor haar tanden. Pauls jukbeen sneuvelde door de klappen. Het had weinig gescheeld of Paul was doodgeslagen. Hij werd gedwongen toe te kijken bij de verkrachting van Wilma.
DoodsangstenZe stonden doodsangsten uit, maar ze streden om in leven te blijven of, zoals ze het zelf zeggen: "Dit kón het einde niet zijn, mócht het niet zijn." Het geweld heeft in hun beleving een half uur tot drie kwartier geduurd. Paul: "Het bloed droop van ons af." Toen de overvallers weg waren, wisten Paul met alleen een slip aan en Wilma in een T-shirt moeizaam de openbare weg te bereiken. De eerste automobilist die voorbij kwam, klampten ze aan, en die regelde een ambulance.
Alsof heel Italië huildeZwaargewond werden ze diep in de nacht opgenomen in het ziekenhuis San Camillo in Rome, waar de doktoren spraken van een wonder dat Paul en Wilma de overval hadden overleefd. Paul: "Daar zijn we ontzettend goed opgevangen en behandeld. We werden door de artsen en verpleegkundigen echt als vips behandeld. De Italianen schamen zich dat dit ons is overkomen."Het leek, zoals Wilma zegt, of 'heel Italië huilde'.
Hartverwarmend"We zijn door de Italianen bedolven onder de bloemen, cadeaus, e-mails en andere steunbetuigingen. Dat heeft ons veel goed gedaan", vertelt Paul. Hij laat de bonzaiboom (levensboom) zien die ze kregen van de Roemeense ambassadeur. Ze kregen ook talrijke steunbetuigingen vanuit Nederland; en het Nederlandse ambassadepersoneel verdient 'een tien met een griffel voor alle steun en hulp die ze ons hebben gegeven', benadrukt Paul. Hartverwarmend was ook de onverwachte komst van een broer en zus van Wilma in het ziekenhuis.
MediacircusZe kregen ook ongewenst bezoek. Het mediacircus in Italië draaide direct zo op volle toeren, dat brutale verslaggevers hun kamer binnendrongen. Dagenlang stonden cameraploegen voor het ziekenhuis. Uiteindelijk is het paar via de achteruitgang van het ziekenhuis en onder begeleiding van een escorte van vijf auto's naar het vliegveld van Rome gebracht. Ook op Eindhoven Airport was een achteruitgang voor hen geregeld.
BurgemeesterBij het afscheid in Rome zwaaide de Romeinse burgemeester hen persoonlijk uit. Een goedmakertje na de uitglijder die hij maakte toen hij in een eerste reactie riep dat het stel het onheil over zichzelf had afgeroepen door te gaan wildkamperen. Dergelijke kritiek werd ook door anderen geuit. " Belachelijk", reageert Paul. "Alsof wij wisten dat het een gevaarlijk gebied was." Die kritiek hebben ze zich verder niet persoonlijk aangetrokken.
Mooie tochtDe fietstocht naar Rome was niet de eerste van Paul en Wilma; vorig jaar fietsten ze naar het Spaanse Santiago de Compostella. "Die trip was voor mij de eerste keer dat ik iets afmaakte in mijn leven", aldus Paul, die werk als ICT-specialist. "Dat voelde als een persoonlijke overwinning." Wilma had de hele weg genoten van de innerlijke rust die de tocht haar gaf. "Met zo'n tocht bereik ik de kern van mijn innerlijk." Voor de pelgrimage naar Rome hadden de twee zich tot doel gesteld ervan te genieten. Paul: "Ik heb van mijn leven nog nooit zo'n mooie tocht gemaakt. Het was tien keer zwaarder dan de tocht naar Santiago, maar geweldig." Wilma: "Elke dag stonden we om vier uur op. Niets is mooier dan te zien hoe de dag ontwaakt. Om half zes, bij het eerste daglicht, fietsten we al." Naast genieten wilden ze ook zo dicht mogelijk bij zichzelf komen, even weg van de dagelijkse hectiek.
Twee goede doelen"Gemoedelijkheid en oprechtheid is ons motto. We zijn ons vertrouwen in mensen door wat er in Rome is gebeurd niet kwijtgeraakt." Dit tekent Paul en Wilma van Munster. De fietstocht wilden ze niet alleen voor zichzelf afleggen, ze steunden er ook twee goede doelen mee: Stichting Pimpernel en de Stichting Recreatie Gehandicapten (SRG). Paul had eerder dit jaar als vrijwilliger bij de SRG een vakantiekamp voor lichamelijk gehandicapten begeleid en was er enthousiast van terug gekomen. Wilma's doel van de fietstocht was Stichting de Pimpernel uit Waalre, een sociaal particulier bedrijf waar mensen met een beperking kunnen werken. Wilma fietste geld bijeen voor de aankleding van de nieuwe kantine.
OvernachtingsplekkenDe route naar Rome hadden ze vooraf uitgestippeld, de overnachtingsplekken niet. Paul: "We zouden wel zien." Ze sliepen op campings, in hotelletjes, maar ook op een turnmat in een school en in een boomgaard van een boer. Paul: "Overal kwamen we in contact met mensen die ons een overnachtingsplek aanboden. Op deze wijze werd ons motto bevestigd." Op de noodlottige vrijdag de 22ste hadden ze 's ochtends het einddoel van hun 19-daagse onderneming bereikt: het St. Pietersplein in Rome. "Toch had ik niet het gevoel dat onze tocht was voltooid", zegt Wilma. De innerlijke rust die ze voelde in Compostella, was er niet en kwam ook niet. Ze fietsten door richting Ostria waar ze een paar dagen vakantie wilden vieren. Paul zou er vliegtuigen gaan spotten – zijn grote hobby. Het was niet ver, maar Wilma kon niet meer. "Ik was op, ik had het echt hélemaal gehad." Ze fietsten terug en kwamen uit bij een verlaten boerderij.
Kudde schapenWilma: "We zetten ons tentje op en gingen koken. Toen we net zaten kwam er een kudde schapen aangelopen. Fantastisch; wat een ervaring. Achter die honderden schapen liepen drie herders. Het was net Jezus die er met zijn schapen liep. De herders verzekerden ons dat we konden blijven. We hebben gegeten en ik heb Paul bedankt voor de tocht. Het was compleet, het was af. Het gevoel van voltooiing was er eindelijk." Maar het werd ruw verstoord.
Zin en betekenisDesondanks lijken ze niet uit hun evenwicht gebracht te zijn. Het stel straalt kracht uit, zoals ze dat ook in het ziekenhuis lieten zien als er hoogwaardigheidsbekleders zoals de afgezant van de paus en Italiaanse parlementsleden beschroomd binnenkwamen en zich geen houding wisten te geven. Wilma: "Ze kwamen binnen met een enorm gevoel van schuld en schaamte. Maar als ze weggingen, voelden ze zich stukken beter." Hoe dat kwam? "Het zijn twee mensen die ons dit hebben aangedaan. Dat is niet goed maar we willen er niet in blijven hangen. Dat is de boodschap die we ook hen meegaven." Paul en Wilma begrijpen zelf ook niet goed waar ze die kracht vandaan halen. Wilma: "Ik heb die vrijdagnacht een bijnadoodervaring gehad. Die heb ik in iets positiefs kunnen omzetten en ik wil niet de slachtofferrol op me nemen. Paul ook niet. We zijn niet gelovig, maar voelen dat alles in het leven betekenis heeft. Ook die overval. We hebben een rol te vervullen. Welke, daarover moeten we gaan nadenken, maar eerst moeten we tot rust komen en fysiek aansterken."
Foto, gepubliceerd in het Eindhovens Dagblad: Paul en Wilma van Munster, door een Italiaanse voorbijganger gefotografeerd op het Sint Pietersplein. Twaalf uur later sloeg het onheil toe.